ما به قهرمانی عادت نداریم

صحنه اول حمید سوریان رسیده به فینال. ساعت 10:30 شده و من نشسته‌ام روبروی تلویزیون. همزمان که منتظر شروع شدن مسابقه هستم دارم به گفتگوهای دیگران

صحنه اول

حمید سوریان رسیده به فینال. ساعت 10:30 شده و من نشسته‌ام روبروی تلویزیون. همزمان که منتظر شروع شدن مسابقه هستم دارم به گفتگوهای دیگران در توییتر در مورد مسابقه نگاه می‌کنم. مسابقه شروع می‌شود. استرس دارم. به‌نظرم می‌آید سوریان مسابقه سختی را داشته باشد اما آسان‌تر از چیزی که من تصور می‌کردم مسابقه‌اش را می‌برد. وقتی که مسابقه تمام می‌شود و دست حمید سوریان بالا می‌رود به صورتش دقت می‌کنم. معلوم است که خوشحال است اما بیش از خوش‌حالیش در آن لحظه از صورتش می‌خوانم که مطمئن بوده مسابقه را می‌برد.

حالا تلویزیون دارد به همه تبریک می‌گوید و سرودهای ساخته شده برای این لحظات را پخش می‌کند و این اتفاق تکرار و تکرار می‌شود. برای قهرمانی المپیک باید هم تا نهایت ممکن خوشحالی کرد. بلافاصله در توییتر این بحث شکل می‌گیرد که اگر قرار بود چین برای هرمدالی که می‌گیرد این همه سرود پخش کند چه اتفاقی می‌افتاد؟ اما چین این کار را نمی‌کند! چرا؟

صحنه دوم

خبر نشستن مریخ نورد "کنجکاوی" همه‌جا پر شده. بیش از همه اطلاع‌رسانی علیرضا مجیدی در یک‌پزشک جلب توجه می‌کند. اول به این خبر سعی می‌کنم بی‌تفاوت باشم. اما متوجه می‌شوم که یک سر این مریخ‌نورد به توییتر هم متصل هست و این موجود عجیب که حالا به‌ سیاره سرخ منظومه شمسی رسیده است دارد گزارش لحظه به لحظه از فعالیت خود می‌دهد. دیگر نمی‌توانم بی‌تفاوت باشم. یاد خاطره نوار کاست داستانی با عنوان "سفر به فضا" که در کودکی گوش می‌کردم می‌افتم. و بعد نمی‌دانم چرا خیلی سریع متوجه می‌شوم که چقدر فاصله زمانی ظهور پدیده‌ای به اسم تلویزیون تا در ارتباط بودن با یک مریخ‌نورد از طریق اینترنت کم است.

در توییتر این بحث شکل می‌گیرد که "آنها به چه چیزهایی فکر می‌کنند و ما به چه چیزهایی فکر می‌کنیم؟" بعد از خودم می‌پرسم ما به چه چیزهایی فکر می‌کنیم؟

ما به قهرمانی عادت نداریم

شکی نیست که کسب مدال طلای المپیک یک افتخار بزرگ است. اول برای کسی که مدال گرفته و بعد برای کشورش. اما واقعا برای یک مدال چقدر باید خوشحالی کرد؟ طبیعتا وقتی گرفتن مدال المپیک یک آرزوی نه‌چندان نزدیک باشد، رسیدن به آن خوشحالی بزرگی هم به همراه دارد و به‌عنوان یک حماسه ملی مطرح می‌شود. اما وقتی که این قهرمانی‌ها تبدیل به عادت یک کشور شود، آنها خوشحال می‌شوند، جشن می‌گیرند و بعد برای هدف‌های بزرگ‌تر آماده می‌شوند.

سرودهای مداوم قهرمانی، خوشحالی‌‌ها و تبریک‌ها را که کنار هم می‌گذارم به این نتیجه می‌رسم که ما به قهرمانی، به قهرمان بودن عادت نداریم.

اهداف ما چقدر بزرگ است؟

"آنها به چه چیزهایی فکر می‌کنند و ما به چه چیزهایی فکر می‌کنیم؟"

قطعا آنها به فتح مریخ فکر می‌کنند و ما به کسب چند مدال در المپیک. بله این تفاوت بزرگی است. ما هنوز در بند پهنای باند محدود اینترنت هستیم در صورتی که اگر همین حالا پای انسان به مریخ برسد، در کنار آب و غذایی که باید داشته باشد اینترنت با پهنای باند بالا هم خواهد داشت. آنها به پیشرفت‌های مداوم فکر می‌کنند و ما به پیشرفت‌های مقطعی.

اما به‌نظرم این مبنای مقایسه، مقایسه درستی نیست. ما آدم‌های متفاوتی هستیم و همینطور کشوری با امکانات و فضای متفاوت هستیم. طبیعتا دو فضای متفاوت را نمی‌توان به‌راحتی مقایسه کرد. اما اگر هیچ چیز را نتوان مقایسه کرد، اندازه اهداف را که می‌‌توان مقایسه کرد. اگر شرایط ما متفاوت باشد که هست، اما می‌توانیم اهدافی بزرگ برای خود تعریف کنیم که حرکتی رو‌به‌جلو داشته باشیم. اهدافی که براساس داشته‌های ما باشد. اما ما در دام می‌افتیم. ما در دام خوشحالی از کسب مدال المپیک می‌افتیم و فراموش می‌کنیم که باید اهدافی بزرگ‌تر داشته باشیم.

پس باید به فکر فتح مریخ باشیم؟

قطعا نه! و اگر الان به‌ فکر فتح مریخ باشیم بزرگترین اشتباه را مرتکب شده‌ایم. هر آدمی، هر کشوری، هر جامعه‌ای در این دنیا قابلیت‌هایی دارد. توانایی‌هایی دارد که می‌تواند آنها را به حداکثر برساند. هدف ما ممکن است رسیدن به مریخ نباشد. شاید هم باشد. اما دست‌کم اکنون، در این لحظه ما باید هدف‌های خود را به اندازه توانایی‌مان قرار دهیم. ما باید کم‌کم مثل ورزشکاری که خود را برای مسابقه قهرمانی آماده می‌کند خود را گرم کنیم. ما ابتدا باید به قهرمانی عادت کنیم. روال المپیکی شدن باید تبدیل به یک عادت و جریان عادی شود. المپیکی شدن باید از مرحله آرزو بگذرد. بعد همین اتفاق باید برای مدال گرفتن بیافتد و کم‌کم تعداد قهرمان‌های ما زیاد شود. آنقدر که ما به قهرمانی عادت کنیم. در چنین شرایطی ما به فتح مریخ که هیچ به فتح مشتری فکر خواهیم کرد.

——————————————————————————————————————————————————

این مطلب در وبلاگ thecoach.ir منتشر شده است. شما می‌توانید مشترک خورا ک این بلاگ شوید. برای آگاهی از زمان ثبت‌نام کارگاه شناخت توانایی‌ها در خبرنامه آموزشی عضو شوید. من را در توییتر و گوگل+ دنبال کنید.