می‌خواهیم آگاهی بدهیم یا…؟

صبح در میدان ونک، کنار ایستگاه تاکسی‌ها مسیر پیاده‌رو مثل همیشه نبود. از ملاصدرا که رد شدم، دیدم کل فضای عریض پیاده رو با نرده حصار شده و ماموران نیروی انتظامی دورتادور این حصار ایستاده‌اند. ون‌ها را که دیدم انتظار داشتم همان ون‌های آشنا برای خانم‌ها باشد که نبود. جلوتر که آمادم دیدم تعدادی معتاد را روی زمین نشانده‌اند و اطراف حصارها در حال نصب پلاکارت‌هایی با مزمون مضرات مصرف کراک و سرنوشت اعتیاد هستند.

تقریبا همه‌ی عابرانی که از آن منطقه عبور می‌کردند این سوال را از یکدیگر می‌پرسیدند که: “ماجرا چیست؟” و بیشتر توجهشان به‌سمت ماموران انتظامی بود. در همین زمان پیرمردی شروع کرد به اعتراض به این حرکت. فاصله‌اش از من دور بود و نمی‌شنیدم که چه می‌گوید. اما فریاد یکی از مامورهای انتظامی را به‌خوبی شنیدم که به‌سینه پیرد مرد کوبید و گفت: “برو!” و اینطور بود که همه توجه‌ها را به‌خود جلب کرد.

آنقدری نایستادم و مسیرم را به سمت شرکت ادامه دادم. اما سوالات زیادی در ذهنم شکل گرفت. این‌که هدف واقعا چه بود؟ آیا قرار بود مردم نتایج فاجعه بار اعتیاد را ببینند؟ آیا آنچه که مردم به ذهن خود از تصویر امروز می‌سپارند، صورت آن معتادها بود یا مانور نیروی انتظامی؟ آیا این حرکت، رویکرد دعوت به همراهی داشت یا رویکرد ایجاد ترس و نگرانی؟ کدامشان موثرتر است؟ درست است که معتادهایی که کنار خیابان می‌خوابند، دچار فروپاشی هویت فردی و اجتماعی شده‌اند، اما این‌که آنها را وسط یک میدان اصلی شهر به دیگران نشان دهیم چه‌تاثیری روی آنها می‌گذارد اگر یک‌درصد امید به بازگشتشان باشد؟ آیا ما می‌خواهیم آگاهی بدهیم که اگر کراک مصرف کنید روزی در میدان ونک شما را نمایش خواهیم داد یا بگوییم که چه می‌شود که شخصی به‌سمت اعتیاد گرایش پیدا می‌کند؟ می‌خواهیم بگوییم که جوانان، خانواده‌ها، مردم مراقب سلامتی خودتان و اطرافیانتان باشید یا بگوییم که اگر آلوده شدید، به‌بدترین شکل‌ها تنبیه می‌شوید؟ آیا ما می‌خواهیم آگاهی بدهیم یا … ؟

پی‌نوشت: خواندن این مصاحبه با تولید کننده شیشه را پیشنهاد می‌کنم.