رادیو مربی: شخصیت‌شناسی سریال شهرزاد

امیر عزیز. سلام. پادکست عالی شما را شنیدم. مانند همیشه عالی بود. توجه و دقت شما را به مسائل روز دنیای اطراف مان می ستایم. این پادکست تا میانه هایش که درباره با بزرگ آقا و مکالمه او با باغبان بود خوب بود و متوسط ولی از اینجا به بعد و با بیان مقصود اصلی تان عالی و زیبا شد. (کی بود میگفت پایان بندی خوب تمام کار است؟) البته هنوز به پایان بندی عالی مظنونین همیشگی یا زندگی پای نمیرسه. نمیدونم آیا اصلا چنین قصدی داشتی یانه؟ و یه چیزی کمی جدی تر: تو اینجا داری به یه روش خوب برای «نگاه کردن به درون خود» ارائه میدی یا بهتر بگم داری یه بزنگاه جالب رو برای نگاه به درون معرفی میکنی:‌«وقتی کسی رو آزردیم. اونهم با کاری که باور به درستیش داریم» به نظرمیاد حس اعجاب (از اینکه چی شد بهش!؟ من که چیزی نگفتم! یا من که خوبیش رو میخواستم!!) و یا گناه (چرا رنجیده خاطرش کردم؟!) باعث تکون خوردن ما و آمادگی بیشتر برای دیدن و پذیرش چیزی در درون مون میشه. موافقم. و یه سوال دارم. اگر بزرگ آقای داستان (خدای من چه اعتماد به نفسی دارم من! که بدون دیدن حتی یه قسمت از شهرزاد دارم در داستانش شریک میشم!) بعد از اینکه با قباد یا دخترش بدخلقی کرد (میدانیم که با هدف تربیت یا بزرگ کردن اونها و زندگی یاد دادن به اونها اینکار رو کرده) و بعد هم آزرده شدن اونها رو دید برمیگشت و به درون خودش نگاه میکرد و همون سوالها رو از خودش میپرسید و بعد به کشفی در زندگی خودش احتمالا در کودکیش میرسید که توضیح دهنده این رفتارش بود.
آیا ممکن بود دیگه «بزرگ آقا» نباشه؟؟؟ قاعده داستان اینه که وقتی من به دلیل و سرچشمه ای که رفتارم ازش ناشی میشه دست پیدا میکنم، میتونم خودم رو از بیرون ببینم و ببخشم و یا اینکه وارد فاز انتقام بشم یا یا یا و به هرحال دیگه نمیتونم بعد از بدست آوردن آگاهی، همون آدم سابق باشم. میدونی دارم میپرسم که ایا آمادگی، قصد یا طلب تغییر داریم یا خیر؟ اونهم تغییری که از آگاهی بیشترمون نسبت به درون مون ناشی میشه؟ و اگر قرار نیست تغییر کنیم دیگه چرا باید از درون مون باخبر باشیم؟ شاید در داستان، بزرگ آقا وقتی همه سرنخها رو به خودش متصل میبینه، «به خاطر تمام اونها که بهش وابسته ن» نتونه هرگز تغییر کنه ولی برای من، یه آدم معمولی چطور؟