به این پرسش فکر کنید!

داشتم فکر می کردم. به اینکه: “گاهی وقتا همه چی دارم اما چون -حس خوبی- ندارم انگار هیچی ندارم و گاهی وقتا با اندک چیزی حس میکنم همه دنیا مال منه- چون حس خوبی دارم”…به نظرم مهم نیست: قدم بعدی مون در زندگی چیه یا اینکه مقصدمون کجاست. مهم اینه که بتوانیم این حس خوب را در خود ایجاد کنیم. چطوریش رو هم فقط خودمون می تونیم پیدا کنیم ولاغیر. در این صورت هر قدمی که برداریم و هر کجا که باشیم یا به هر کاری مشغول، اونجا میشه بهشت ما! وقتی هم که بتونیم بهشت خودمون رو بسازیم قطعا کناردستی های ما یعنی عزیزان، دوستان، همکاران- نیز از اون بهشت بی نصیب نخواهند بود. وقتی حس خوب موجود باشه به طور قطع ما انسان بهتری خواهیم بود یا حداقل سعی می کنیم انسان بهتری باشیم.

قدم های بعدیم بی شک من رو به تحقق رویاهام نزدیک میکنه . شاید انسانی که دوره جدید زندگی شو آغاز کرده آماده تلاش بیشتر . برای انسان بهتری بودن سعی کردم خودم باشم خود واقعی و تلاش کنم اشتباه هایم رو دوبار تکرار نکنم .

چند ماه هست که دارم به پرسشی مشابه این پرسش فکر می‌کنم!
حدود شش ماه هست که دورۀ کارشناسی ارشدم تموم شده و هر روز توی راه توی لحظات بیکاری در محل کار، هنگام شنیدن موزیک مورد علاقه‌ام بهش فکر می‌کنم!؟
خیلی پیچیده است هنوز سربازی نرفتم، می‌تونم خیلی راحت تقاضا بفرستم و برم یه دانشگاه خارجی دکترا بخونم، از طرفی به دکترا گرفتم هیچ اعتقادی ندارم و ذهنم برای کارهای کاربردی ساخته شده، از طرف دیگه کار الآنم از من یه کارمند خواهد ساخت در حالی که دوست ندارم یه مهندس خالی باشم، در عین حال که وضع مالی فلان و ….
به هر جهت سئوال سختی هست برای جواب دادن مشکل سر این هست که انتخابی که قرار گذاشتم تا پایان سال انجام بدم هر روز گزینۀ جدیدی باز می‌کنه و بیشتر پیچیده می‌شه. این جاست که احتمالاً هر کسی که بیشتر به انتخاب فکر می‌کنه بیشتر می‌ترسه از نتایج اون، بیشتر به چالۀ انتخاب فرو می‌ره و کمتر جواب سئوال رو درک می‌کنه.