انسان ها از رابطه به وجود می آیند در رابطه رشد می کنند در رابطه آسیب می بینند و در رابطه ترمیم می شوند. خلاصه همه چیز به رابطه ها مربوط است.
مطلب شما من رو به یاد این گفته یالوم انداخت. در خصوص روابط حرفه ای و کاری به نظرم مهم ترین نکته این هست که بپذیریم انسان ها موجودات منحصر بفردی هستند و هیچ دو آدمی مثل هم رفتار نمی کنند. مهمه که انتظار نداشته باشیم همه جهان رو مثل ما درک کنند و همه مثل ما رفتار کنند. حتی شیوه کارکردن آدم ها با هم متفاوت هست. باید سعی کنیم آدم ها رو به صورت یک کل ببینیم و تشخیص بدیم با کدوم بخش از شخصیت اونها میتونیم رابطه برقرار کنیم.
نکته مهم دیگری که در روابط کاری مهمه به نظرم شنیده شدن هست. باید صبور باشیم و فعالانه گوش کنیم. همین طور لازم هست که انتظاراتمون رو از همدیگر واضح و شفاف بیان کنیم حتی اگر برای طرف مقابل ناخوشایند باشه.
و در نهایت به جای تمرکز روی نقاط ضعف روی نقاط قوت همدیگر تمرکز کنیم. شاید دوست یا همکار من یه ویژگی شخصیتی داره که در من نیست ولی برای من میتونه آموزنده باشه و اتفاقا اون ویژگی شخصیتی هست که باعث میشه کارش رو به روش دیگری انجام بده.
با دلخوری با هم کار نکنیم. اگر دلخوری هست اول اون رو برطرف کنیم. سعی کنیم با هم به یک درک متقابل برسیم.
از سخت‌ترین روابطم، خودمو بیشتر شناختم ، توجه به احساسات دیگران کردم و بعد سعی کردم رفتارهامو با عرف بیشتر منطبق کنم!
مثلا فهمیدم چه وقتایی کم حوصله و کلافه میشم، وقتایی که طرف مقابلم از پنجره من به موضوع نگاه نکنه و طبق استانداردهای من رفتار نکنه... بعد دیدم چه قدر سخته این جمله که: به نظرات متفاوت همدیگه احترام بذاریم! رفتارمو به واسطه کارم و سایدافکتهاش عوض کردم و ری اکشن غریزیم که شَتَکِ طرف مقابل بود تعدیل کرده و حداقل یه لبخند مصنوعی میزنم 🌝و اینطوری روی هیجاناتم مسلط تر هستم.
اروین یالوم گفته معروفی داره که میگه:
انسان ها از رابطه به وجود می آیند در رابطه رشد می کنند در رابطه آسیب می بینند و در رابطه ترمیم می شوند. خلاصه همه چیز به رابطه ها مربوط است.
مطلب شما من رو به یاد این گفته یالوم انداخت. در خصوص روابط حرفه ای و کاری به نظرم مهم ترین نکته این هست که بپذیریم انسان ها موجودات منحصر بفردی هستند و هیچ دو آدمی مثل هم رفتار نمی کنند. مهمه که انتظار نداشته باشیم همه جهان رو مثل ما درک کنند و همه مثل ما رفتار کنند. حتی شیوه کارکردن آدم ها با هم متفاوت هست. باید سعی کنیم آدم ها رو به صورت یک کل ببینیم و تشخیص بدیم با کدوم بخش از شخصیت اونها میتونیم رابطه برقرار کنیم.
نکته مهم دیگری که در روابط کاری مهمه به نظرم شنیده شدن هست. باید صبور باشیم و فعالانه گوش کنیم. همین طور لازم هست که انتظاراتمون رو از همدیگر واضح و شفاف بیان کنیم حتی اگر برای طرف مقابل ناخوشایند باشه.
و در نهایت به جای تمرکز روی نقاط ضعف روی نقاط قوت همدیگر تمرکز کنیم. شاید دوست یا همکار من یه ویژگی شخصیتی داره که در من نیست ولی برای من میتونه آموزنده باشه و اتفاقا اون ویژگی شخصیتی هست که باعث میشه کارش رو به روش دیگری انجام بده.
با دلخوری با هم کار نکنیم. اگر دلخوری هست اول اون رو برطرف کنیم. سعی کنیم با هم به یک درک متقابل برسیم.
سخت ترین روابطم قطعا خودآگاهیم رو بیشتر کرده و پوستم رو کلفت تر
اعتقادم به تبادل فیدبک مستمر رو بیشتر کرده
و اینکه شایستگی های آدم ها فقط در موقعیت های چالشی واقعی محک میخوره
هرچی شایستگی ها شکننده تر، اعتمادم هم کمتر
از سخت‌ترین روابطم، خودمو بیشتر شناختم ، توجه به احساسات دیگران کردم و بعد سعی کردم رفتارهامو با عرف بیشتر منطبق کنم!
مثلا فهمیدم چه وقتایی کم حوصله و کلافه میشم، وقتایی که طرف مقابلم از پنجره من به موضوع نگاه نکنه و طبق استانداردهای من رفتار نکنه... بعد دیدم چه قدر سخته این جمله که: به نظرات متفاوت همدیگه احترام بذاریم! رفتارمو به واسطه کارم و سایدافکتهاش عوض کردم و ری اکشن غریزیم که شَتَکِ طرف مقابل بود تعدیل کرده و حداقل یه لبخند مصنوعی میزنم 🌝و اینطوری روی هیجاناتم مسلط تر هستم.