سیاستهای دسترسی به اینترنت در شرکتهای ایرانی

در مطلب قبل درباره سیاستهایی که شرکتهای خارجی در خصوص دسترسی به سوشیال نتورکها اتخاذ می کنند توضیح دادم. اما حقیقت اینه که در شرکتهای ایرانی ما یک پله عقب تر قرار داریم و مسئله دسترسی یا عدم دسترسی به سایتهای خاص نیست. بلکه مسئله دسترسی به خود اینترنت است.

با توجه به قوانین اینترنتی در ایران، مدیران ایرانی به هیچ عنوان نیاز نیست دغدغه این مسئله را داشته باشند که کیفیت کار کارکنانشان به دلیل صرف وقت در سایتهای خاصی افت کند. افراد دیگر این موضوع را زودتر فهمیده اند و کلن صورت مسئله در این باره در شرکتهای ایرانی پاک شده.

اما آنچه که باعث می شود تا شرکتهای ایرانی سیاستهای محدود کننده در خصوص استفاده از اینترنت برای کارکنانشان وضع کنند به نظر من می تواند شامل دلایل زیر باشد:

• اینترنت در بسیاری از شرایط مفهومی تزئینی دارد تا کاربردی

• بسیاری از کسب و کارهای ایرانی وابستگی به بستر اینترنت ندارند

• هزینه پهنای باند در ایران نسبت به دیگر کشورها گران تر است

• از آنجا که دسترسی به اینترنت با کیفیت مطلوب در ایران در اختیار همه افراد نیست پس افراد بیشتر ترغیب خواهند شد تا بخش عمده کارهای شخصی خود را در محل کار خود انجام بدهند. در نتیجه میزان بهم خوردن تمرکز و اتلاف وقت کاری در ایران به نسبت دیگر کشورها بالا می رود.

اگرچه در شرکتهای خارجی دسترسی آزاد به سوشیال نتورکها ممکن است معیار انتخاب کار باشد، در ایران دسترسی به اینترنت یک معیار است. بخصوص برای کارشناسان فنی که در زمینه IT کار می کنند.

وضعیت دسترسی به اینترنت در محل کار شما چطور است؟ آیا دسترسی تمام وقت دارید؟ آیا در ساعات خاصی به اینترنت دسترسی دارید؟ آیا قوانینی خاصی برای دسترسی به اینترنت در محل کار شما وضع شده؟

پی نوشت:

• شما می توانید در نظر سنجی درباره نحوه دسترسی به اینترنت در محل کار خود که در سایت قرار دارد شرکت کنید.