دیشب که برمی گشتم به سمت منزل، اخبار رادیو پیام از ساخت اولین موتور جستجوی ایرانی با قابلیت جستجوی مشاغل و کسب و کارها خبر داد. مجری از قول خانم مهندس (مدیر پروژه یا مدیر شرکت، درست به خاطر ندارم) گفت که این موتور جستجو دارای قابلیتهای مختلفی برای یافتن نوع مشاغل، محدوده کارکرد آنها و ... که بصورت کلی مجموعه ای از فیلترها بودند. همچنین این موتور جستجو قابلیت جستجو اسناد داخل سازمان را نیز دارد. (که همین حالا شیرپوینت با الگویی پیشرفته این کار را انجام می دهد). قبل تر هم خبرهایی از این دست رسانه ای شده بودند. مثل بزرگترین ابر کامپیوتر ایران که بعدتر مشخص شد چه بوده و یا ساخت کلید برق هوشمند که وقتی وارد ساختمان می شوید بصورت خودکار روشن می شود و بعد خاموش که همین دفتر قدیمی من هم آن را دارد. در مورد این آخری که هرچه به مغزم فشار آوردم نفهمیدم چرا باید برای اینکار چنین سروصدایی بپا کرد. فکر می کنم این تکنولوژی جزو ساده ترین و پایه ای ترین فعالیتها در زمینه الکترونیک باشد. بگذریم... با شنیدن این موضوع سوالهایی در ذهنم مطرح شد که باید بگم جوابی برای آنها ندارم. شما اگر جوابی داشتید بفرمایید:
چرا برای اختراع دوباره چرخ، خودمان را تشویق می کنیم؟
چرا باید خودمان همه چیز را بسازیم و از این طریق از دنیا جدا شویم؟
آیا نقش روابط عمومی اینقدر قوی است که می تواند از کاه کوه بسازد؟
سوال قبل را بهتر است اینطور بپرسم: آیا چنین مجموعه هایی وابستگی هایی خاص دارند که می توانند فعالیتهای خود را رسانه ای کنند؟
آیا ما دچار توهم قهرمانی هستیم؟ آیا خودمان را بیشتر از دستاوردمان تشویق می کنیم؟
این لفظ اولین بار در ایران از کجا می آید؟ اصلا یک اتفاق چه ویژگی باید داشته باشد که لقب اولین بار را بگیرد؟ همین حالا بسیاری از وب سایتهای ایرانی هستند که طبقه بندی مشاغل را انجام می دهند و براحتی می توان در آنها جستجو کرد. آیا وجود یک قابلیت جدید لفظ اولین بار را بدنبال خواهد داشت؟
آیا ما خبر نداریم که در دنیا چه اتفاقاتی دارد می افتد که کماکان راه خودمان را می رویم؟
در هر صورت محصولات معرفی شده باید به فروش برسند، آیا می توان به این نتیجه رسید که فروش در ایران دارای ویژگی های خاص خودش است؟
آیا اصلا ما باید همه چیزمان را خودمان بسازیم؟
این سوالات با احترام به مجموعه هایی که زحمت کشیده اند و محصولات را تولید کرده اند مطرح شده و هرگز قصد زیر سوال بردن کار شخص یا گروهی را ندارم.