مانیفست من

همواره از خودم می‌پرسم که در زندگی به چه چیزهایی باور دارم؟ چه چیزهایی را ارزش می‌دانم؟ چگونه می‌خواهم باشم؟ حضور و تاثیر من چگونه است و چطور باید باشد؟ پاسخ به این سوالات می‌شود مانیفست من.

باور دارم که هیچ سیستمی جایگزین روح و قدرت تفکر انسان نمی‌تواند باشد. باور دارم که انسان‌ها و سازمان‌ها مجموعه‌ای از فرصت‌ها و امکانات هستند و نباید آنها را با ضعف‌ها و کاستی‌هایشان ارزیابی کرد. جریان زندگی ما از تاثیری که خودآگاه یا ناخودآگاه بریکدیگر می‌گذاریم شکل می‌گیرد و عقیده دارم:

 این‌که بدانیم چه کسی هستیم و چه توانایی‌هایی داریم، چگونه بودن و تاثیر ما در دنیا را شفاف می‌کند.

به فرهنگ تعامل و همکاری ایمان دارم و می‌دانم که باید از مرزهای خود ساخته خارج شد و هرآینه به خودم و دیگران یادآوری می‌کنم که انسان در تنهایی بی‌معنا می‌شود که حقایق زندگی با بودن دیگران شکل می‌گیرد.

تعهدم به خودم و اطرافیانم این است که بودنم موثر باشد و همواره به چگونه بودنم فکر کنم. به کلماتم و تاثیر آنها در زندگی آگاه باشم. پذیرای خطاهایم باشم. ببخشم و درخواست بخشش کنم. تعهدم به خودم این است که ارزش امکانات و فرصت‌هایی که خداوند در اختیارم گذاشته را بدانم و با تفکر و تعقل، از آنها در خلق ارزش برای خود و دیگران بهره ببرم.

به قدرت رویا ایمان دارم و می‌دانم که ما درجهت رویاهایی که می‌سازیم حرکت می‌کنیم. می‌دانم که انسان بدون رویا، انسانی مرده است. پس همواره رویای بهتر از آنچه که می‌تواند باشد را در سر دارم و کمک می‌کنم دیگران رویاهای محتمل خود را پیدا کنند. اینگونه خواهد بود که همواره در مسیر رشد و کشف ناشناخته‌ها قدم برخواهیم داشت.

و می‌دانم که اگر قرار باشد خانواده‌ام، محیط کارم، شهرم، کشورم و دنیایم تغییر کند، من باید تغییر کنم. پس همواره به یاد این آیه هستم:

خداوند سرنوشت هیچ قوم (و ملتى) را تغییر نمى‏دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند. – سوره رعد / آیه ۱۱