چند روز پیش فرصتی شد تا بعد از مدت‌ها فرصت کنم و با همسرم بریم کنسرت که اجرای گروه دال بند بود و حسابی چسبید.
برنامه که شروع شد دیدم تعداد زیادی از مردم، موبایل‌هاشون رو مثل اسلحه‌های آماده، بیرون آوردند و شروع کردند به فیلم گرفتن. بعضی‌ها بودند که تمام مدت کنسرت موبایل‌هاشون رو رها نکردند و حدس می‌زنم تمام کنسرت را از صفحه ناشفاف موبایل تماشا کردند.
داشتم فکر می‌کردم چرا اینقدر برای ثبت لحظه‌ها حریص شده‌ایم!؟ چرا ترس از دست دادن لحظه‌ها رو داریم که به هر شکلی می‌خواهیم اونها رو حفظ کنیم!؟
داشتم فکر می‌کردم تفاوت کنسرت رفتن و دیدن یک کنسرت از تلویزیون یا گوش دادن به یک آلبوم با هدفون یا در ماشین چیست؟
به‌نظرم کنسرت جاییه برای تجربه موسیقی با تمام وجود. برای همراه شدن با نت‌ها و آوای خوانندگان در هر لحظه. این لحظه‌ها برای ما ارزشمند هستند و هر آدمی دوست دارد به‌شکلی لحظات ارزشمندش را ثبت کند. قبل‌ترها که موبایل و شبکه‌های اجتماعی وجود نداشتند، دفتر خاطرات و آلبوم‌های عکس این نقش را داشتند که حالا چندان در زندگی ما پررنگ نیستند.
نمیدونم کسانی که مشغول فیلم گرفتن بودند چقدر تجربه ناب شنیدن موسیقی زنده را درک کردند. شک ندارم که ثبت لحظه در پس خود استرس هم دارد. استرس از دست رفتن لحظه‌ها.
گاهی ما از ترس از دست دادن لحظه‌ها، لحظه‌ها را از دست می‌دهیم.
بعضی جاها، خاموش کردن موبایل، فقط به‌معنای برقراری سکوت و نظم نیست که می‌تواند به معنای لذت بردن از لحظات باشد.
لینک این پست در کانال مربی: کنسرتِ موبایل
چه باحال
امروز یه کارگاه توی مدرسه دخترونه داشتم و اجازه فیلم برداری بهم ندادن
هم حسرت اینکه فیلم بردارم رو این همه راه آورده بودم میخوردم و هم حسرت اینکه نشد ضبط کنیم ، چون مدرسه دخترونه تا حالا نرفته بودم،
نمیدونم دقیقا چقدر ربط داشت
مرسی از مطلبت که چسبید