پل نیومن
تو دنیای بازیگری اصطلاحی هست به اسم بازی‌خوری. بعضی از بازیگرها (بیشتر حرفه‌ای‌ها) در برابر بازیگر مقابل خود کاری می‌کنند که تمام توجه‌ها به سمت خودشان جلب شود. به اصطلاح فوکوس می‌گیرند. این دسته از بازیگرها با حرکات یا دیالوگ‌های اضافی که به نقش می‌دهند باعث می‌شوند تا بیشتر اجرای خودشان دیده شود و تعادل بین نقش خود و نقش مقابل را برهم می‌زنند.
اما در مورد بازی‌گرهایی که همیشه ماندگار هستند مثل عزت‌اله انتظامی، مرحوم خسرو شکیبایی، پرویز پرستویی و … این موضوع مطرح بوده و هست که نه‌تنها بازی‌خوری نمی‌کنند که به نقش مقابل خود فرصت بروز می‌دهند و حتی در فیلم‌برداری‌های فیلم‌های سینمایی می‌ایستند پشت دوربین و در برابر نقش مقابلشان دیالوگ‌ها را می‌گویند تا آن بازیگر حس واقعی و راکورد خود را گم نکند. با این‌کار کیفیت عمومی فیلم بالا می‌رود و بازی‌گران حرفه‌ای صرفا به نقش خود نمی‌پردازند. حضور آنها چه در جلو و چه در پشت دوربین موثر و مفید است.
حالا همین را بیاورید در محیط‌‌های کار خود. شما جزو کدام دسته هستید؟ آیا شما بازی‌خوری می‌کنید؟ یا این‌که به دیگران هم فرصت رشد می‌دهید تا آنچه که درونشان هست را بروز بدهند؟ آیا حضور شما در محیط کارتان موثر و سازنده است؟
——————————————————————————————————————————————————
این مطلب در وبلاگ thecoach.ir منتشر شده است. شما می‌توانید مشترک خورا ک این بلاگ شوید.
برای آگاهی از زمان ثبت‌نام دوره شناخت توانایی‌ها صفحه کاربامیل در فیس‌بوک را لایک کنید یا در خبرنامه آموزشی عضو شوید.
شما از کدوم تکنیک مدیریت زمان استفاده می کنید؟
پومودورو؟
@حسین خیر. GTD
@حسین خیر. GTD
وقتی به دیگران فرصت می دهی وتلاش و توجه واحترام خود را نثارشان می کنی آنها در مقابل تو بازی خوری می کنند نه تنها در محیط کار بلکه در همه زمینه ها!؟
وقتی به دیگران فرصت می دهی وتلاش و توجه واحترام خود را نثارشان می کنی آنها در مقابل تو بازی خوری می کنند نه تنها در محیط کار بلکه در همه زمینه ها!؟
این مطلب رو باید بزنن به دیوار هر سازمان و شرکتی.
برای من که خیلی یادآوری جدی و مهمی بود. بعضی جاها خیلی حواسم هست و بعضی وقت ها که تمرکز ندارم متاسفانه حس معلمی ام گل می کنه و طولانی حرف میزنم که مطلب رو جا بندازم … و به اشتباه یاشد باعث میشم که دیگران فکر کنن که من میخوام به چشم بیام. و شایدم همینجوری باشه. میخواییم بگیم سریم. چیز میدونیم. از کارامون میگیم. میریم توی حاشیه. ولی به قول شما باید فضا رو داد به دیگران. و در بهترین لحظه جهت دهی کرد و جلسه رو تثبیت کرد.
فقط یه سوالی اونم اینه که روحیه ی مسابقه دادن و فضای چالشی از بین نمیره؟ یا من خوب متوجه نشدم؟
این مطلب رو باید بزنن به دیوار هر سازمان و شرکتی.
برای من که خیلی یادآوری جدی و مهمی بود. بعضی جاها خیلی حواسم هست و بعضی وقت ها که تمرکز ندارم متاسفانه حس معلمی ام گل می کنه و طولانی حرف میزنم که مطلب رو جا بندازم … و به اشتباه یاشد باعث میشم که دیگران فکر کنن که من میخوام به چشم بیام. و شایدم همینجوری باشه. میخواییم بگیم سریم. چیز میدونیم. از کارامون میگیم. میریم توی حاشیه. ولی به قول شما باید فضا رو داد به دیگران. و در بهترین لحظه جهت دهی کرد و جلسه رو تثبیت کرد.
فقط یه سوالی اونم اینه که روحیه ی مسابقه دادن و فضای چالشی از بین نمیره؟ یا من خوب متوجه نشدم؟
@صابر برای موضوع رقابت یک مطلب نوشتم.
با خانم مریم 100% موافقم – حداقل در جاهایی که قرار داشتم مطمئنم، مجبور بودم بازیخور باشم تا بازیگر، چون دنیای واقعی که توش قرار داریم؛ به ندرت می شه آدم هایی رو پیدا کرد که بهت فرصت بدن بازیگری کنی !! بازیخور بودن هم اینقدرا ساده نیست و بعضا نیرو و انرژی فوق العاده زیادی میخواد که بالاخره هم، یه جا مجبورت میکنه که متوقف شی.
با خانم مریم 100% موافقم – حداقل در جاهایی که قرار داشتم مطمئنم، مجبور بودم بازیخور باشم تا بازیگر، چون دنیای واقعی که توش قرار داریم؛ به ندرت می شه آدم هایی رو پیدا کرد که بهت فرصت بدن بازیگری کنی !! بازیخور بودن هم اینقدرا ساده نیست و بعضا نیرو و انرژی فوق العاده زیادی میخواد که بالاخره هم، یه جا مجبورت میکنه که متوقف شی.