یک‌سال پس از زلزله آذربایجان

ما ایرانی ها همیشه موقع سختی ها یاد هم می افتیم و یا به قول شما به هم نزدیک میشیم …
خیلی ساده . دقت کردین وقتی یک نفر بین ما زنده هست اصلا حواسمون بهش نیست … حالا اگه همین فرد دچار بیماری بشه و یا فوت کنه تازه یادش می افتیم و تقدیر و تجلیللامون شروع میشه …. بنده خدا تا زنده بود نمی دونست اینقدر عزیزه …
الان وضعیت هم وطنامون توی آدربایجان هم همین طوره … هیج کس نمی دونست که در چه شرایطی دارن زندگی میکنن و هیج کس به فکر مقاوم سازیه خونه های اونها نبود … اما حالا همه دارن دست و پا می زنن بلکه این فاجعه رو جمعش کنن …
باعث تاسفه برای همچین کشور ثروتمندی اینجور خسارات و هزینه های جانی 🙁
باعث تاسفه که با این همه ثروت چشم دوختن به کمک های مردمی …
خوبه حالا مدیریت این بحران از مدیریت جهان به مراتب ساده تره !!!
تنها اتفاقی که می تونه به نوعی این نزدیک شدن رو حفظ کنه شاید نگه داشتن طمع تلخ این اتفاقه .. شاید باعث بشه دست به دست هم بدیم و بخوایم که شهرها و روستاهای کشورمون قبل از هر فاجعه ای رسیدگی بشن !
من نمیدونم دیگه چقدر تلفات مالی و جانی باید بدیم تا بفهمیم چراغی که به خانه رواست به مسجد حرامه !
من وقتی تصاویر و ویدئوهای این حادثرو توی سایتهای خارجی می بینم اشکم همه جوره در میاد … ایران از افغانستان هم بدتر شده !
خدا خودش بهمون کمک کنه …. خدا به تک تک بازماندگان این حادثه صبر بده که حقیقتا شرایط سختی دارن.

فکر بازخوانی روی داد های بعد از زلزله بم خیلی می تونه کمک کنه٬ کسایی که توی بم بودن میتونن بگن از تجربه شون و یه پیش بینی بدن از آینده آذربایجان.
من بمی نیستم اما ۵ دی ۸۲ اونجا بودم و روزهای بعد و ماه های بعد و سالهای بعد….