میراث آنلاین ما بعد از مرگ

موضوع مرگ واقعی و زندگی آنلاین همیشه در ذهنم بوده. دلیلش هم می تونه این موضوع باشه که شاید دیگه نباید مرزی بین زندگی آنلاین و غیر آنلاین گذاشت. همین زندگی آنلاین از فعالیت در شبکه های اجتماعی تا بلاگ نویسی دیگه بخشی از زندگی روزمره است. اتفاقی که تا چند سال پیش معنی نداشت. اما حالا شاید اگر کسی بمیره که فعالیت آنلاین داره باید آگهی ترحیم آنلاین براش زد، و باید به پروفایلها و دارایی های آنلاینش رسیدگی کرد. اینکه شخص چه سایت یا سایتهایی داره، چه پروفایلهایی در چه شبکه های اجتماعی داره و … همه اینها مهم میشه.

نسل قبل یک وصیت نامه می نوشت در یک پاکت در بسته و تکلیف تمام دارایی اش را مشخص می کرد. حالا ما باید یک سرویسی در اختیار داشته باشیم که بعد از مرگ تکلیف تمام دارایی های آنلاین ما رو روشن کنه. گوگل، فیسبوک، مای اسپیس و اخیرا توییتر این امکان را فراهم کرده اند که در صورت فوت شدن یکی از اعضای این سایتها، دیگران بتوانند موضوع را اطلاع بدهند و این سایتها هم اقدامات لازم را انجام دهند. مثلا فیسبوک امکان Status Update را حذف می کند و پروفایل شخص شکل Memorial به خود می گیرد.

در هر صورت این موضوعیه که باید بهش فکر کرد…

نمایش 0 دیدگاه
  • علي نعمتي شهاب
    پاسخ

    شبکه‌هاي اجتماعي در چنين شرايطي مي‌توانند ياد آدم‌ها را حسابي زنده نگه دارند. پارسال يکي از دوستان دوران دانشگاه من در اوج دوران جواني فوت کرد و الان، هر از چند گاهي بچه‌ها روي ديوار پروفايل‌اش مي‌نويسند و يادش و داغ رفتنش براي همه‌مان تازه مي‌شود …

  • saleh
    پاسخ

    یاد یک ماجرای جالب افتادم که نمی دونم شنیدید یا نه!؟
    فکر کنم پارسال یا شاید دو سال پیش بود که یک آقای انگلیسی فوت کرده بود بچه هاش از “یاهو” شکایت کرده بودند که پسورد ایمیلش رو بهشون نمی داده،آخر هم دادگاه رای رو به یاهو داده و گفته پسورد جزء دارایی هایی نیست که بشه از طریق وراثت انتقال پیدا کنه

یک نظر بدهید