بحث و گفتگو: چرا در کار تیمی موفق نمی شویم؟

به نظر من دلیل شکست غالب کارهای گروهی در ایران اینه که گروه درست تشکیل نمی شه! فرق هست بین اینکه یک عده جمع بشن بعد هر کس یه گوشه از کار رو بگیره و انجام بده! (به خصوص اگر در اون زمینه تجربه ای نداره و قصد داره حین کار یاد بگیره!) با اینکه نیازهای نیروی انسانی برای انجام یک کار رو تعریف کنیم و بعد فرد متخصص که لزوما دوستمون هم نیست 🙂 رو برای هر وظیفه به کار بگیریم.
مورد بعدی عدم تعیین سپرست (یا مدیر) گروه به نحو شایسته و حقیقی (نه فرمالیته) هستش. مدیر باید علم این کار رو داشته باشه. بدونه وقتی اعضای تیم دلسرد شدن یا به کیفیت کارشون پایینه چکار باید کرد (به خصوص توی ایران که ثبات داشتن در مسیر هدف سخت هستش و هر روز یک عالمه دلیل برات بوجود میاد که به بی خیالی متمایل شی!)

خوب ظاهرا بحث شروع شده! 😀
موقعی که شروع کردم به تایپ هنوز نظری ثبت نشده بود ، از دوستان عذرخواهی میکنم

مواردی که در شکست عملکردیک تیم یا گروه تو ایران موثره :
1-انتخاب سلیقه ای مدیریت یک تیم یا گروه ( فرمایشی ، خویشاوندی ، … )
2- ضعف مدیر گروه در عملکرد شخصی و نداشتن دانش فنی یا تجربه در حیطه تخصصی
3- عدم برنامه ریزی و داشتن برنامه ( برنامه کوتاه مدت ، بلند مدت )
4- رسیدن به نتیجه مطلوب در حداقل زمان با هر هزینه ای ( تحمیل هزینه )
5- عدم بکار گیری مشاور و یا استفاده از پیشنهاد و انتقادهای مشاور
6- عدم ارائه گزارش مرتب از سوی گروه یا مدیر گروه ( روند پیشرفت )

من می‌خواستم نظر بدم دیدم خود آقای مهرانی همون چیزهایی رو که می‌خواستم بگم گفته. به نظر من بقیه‌ی چیزهایی که دوستان اشاره کردند معلول همون علل اصلی فرهنگی هستند که آقای مهرانی در نظرش گفته (شخصی کردن اختلافات، خاله زنک بازی، انتظارات غلط از دیگران). من عدم تمایل به گذشت را هم اضافه می‌کنم و این که افراد فکر می‌کنند در اختلافات اگر کوتاه بیایند تحقیر شده‌اند.
به نظر من حتی علل آقای مهرانی رو هم می‌شه در یک جمله خلاصه کرد: ناآشنایی ایرانی‌ها با الزامات کار گروهی. به عبارت دیگر اطلاعات عمومی ایرانیان درباره‌ی کار گروهی کمتر از ملل توسعه یافته است که باعث یک سری عادت‌های فرهنگی غلط و سوء تفاهم‌هایی می‌شود. در عوض تا دلتان بخواهد ایرانی‌ها درباره‌ی سیاست و فوتبال اطلاعات عمومی زیادی دارند!
من فکر می‌کنم تنها و تنها راه حلش تأکید روی کار گروهی در مدارس از سنین اوایل دبستان به بعد است. نمونه‌ی موفقی هم در این مورد شنیده‌ام. یک مدرسه‌ی غیرانتفاعی در بسطام با نام مبین هست که از دبستان بچه‌ها را مجبور می‌کند گروهی کار کنند و در مصاحبه‌ای که مدیر مدرسه انجام داده بود گفته بود که در سوم راهنمایی دانش‌آموزانشان به راحتی می‌توانند کارهای گروهی ۱۲ نفره انجام دهند.

انگار همه چیزهایی که در این زمینه لازم بوده است را دوستان نوشته اند و نیازی به تکرار مکررات نیست. اما فکر می کنم در مورد یک مطلب باید تاکید مجدد داشت.
ما در ایران از بچگی، “مهارت های زندگی” را یاد نمی گیریم، یکی از همین مهارت ها، کار تیمی است، ما نه تنها یاد نمی گیریم که می شود کار تیمی کرد و اینکار با ارزش است، بلکه ضرب المثل هایی داریم که آن را نفی می کند، برای مثال می گوییم : ” اگر شریک خوب بود خدا هم شریک داشت!” با همین یک جمله ساده، نسخه مشارکت را پیچیده ایم و در پوست و گوشتمان رفته است که اگر می خواهیم کاری بکنیم بهتر است تک نفره باشد تا جمعی و …
حتی بازی های زمان کودکی هم اکثرا فردی یا مقابله ای و رقابتی است. نهایتا بازی های دوطرفه ای که برنده/ بازنده دارد. فرهنگ مشارکت و بازی هایی که برنده/برنده دارد زیاد در بازی های ما جا نداشت و ندارد.
معدودند خانواده ها و یا کودکستان و مهدکودک هایی که اکنون روحیه مشارکت بین افراد را به کودکان آموزش می دهند.
اینجاست که تاکید می کنم بر گفته دوستان که نقش “فرهنگ” را پررنگ تر کرده اند؛ اینکه مهمترین مشکل عدم توفیق در کارهای تیمی در مساله فرهنگ حال حاظر ایرانی است.
همین!

@امیر
تجربیات کار گروهی من محدود بوده، ولی من اکثر کارهایی رو که در دو سه سال اخیر کرده‌ام حداقل از جنبه‌ی کار گروهی موفق می‌دونم. روشم هم این بوده که سعی می‌کنم فضا رو شفاف و اعتمادبرانگیز کنم، به انگیزه‌ها و نظرات شخصی افراد که حدس می‌زدم دارند اما لزوماً بروز نمی‌دادند توجه می‌کردم (خودم رو جای همه می‌گذاشتم تا بفهمم در هر موردی چه احساسی دارند و چگونه فکر می‌کنند) و طوری کار رو پیش می‌بردم که اصولاً همه احساس کنند که مساوی هستند و کارها عادلانه تقسیم می‌شه و به انگیزه‌های شخصی توجه می‌شه. ضمناً من همیشه با فروتنی رفتار می‌کنم یعنی با کسی از موضع بالا صحبت نمی‌کنم (که البته شاید بعضی جاها به خصوص در تیم‌های بزرگ این روش جواب نده ولی برای من که تا حالا داده) و سعی می‌کنم اعتماد همه رو جلب کنم. (تجربه‌ی من نشون می‌ده که خیلی از ایرانی‌ها این نحو فروتنی برایشان مشکل است و احساس می‌کنند شخصیتشان کوچک می‌شود که به نظرم یکی از علل شکست کارهای گروهی باشد) بنابراین کسی از ابراز نظراتش حتی اگر مخالف من که رهبر تیم بودم بود نمی‌ترسید و من به نظرات همه با انرژی گوش می‌دادم، برای همه‌ی تصمیمات مهم‌تر با سایر اعضا به طور جدی مشورت می‌کردم و سعی می‌کردم اختلافات رو به صورت منطقی و با تبدیل به Trade-off حل کنم و تیم در مورد همه‌ی تصمیمات به اجماع برسه.
در نتیجه هیچ وقت حتی در مواقع تنش کاری، رابطه‌ی اعضای تیم‌هایی که من در دو سه سال اخیر درشان کار کرده‌ام خراب نبوده و کسی از اعضا مشکل برای تیم درست نمی‌کرده و روی هدف تمرکز می‌کرده‌ایم. البته همان‌طور که گفتم این تیم‌ها کوچک بوده‌اند (از ۴ تا ۱۱ نفر) و در ضمن همگی از نظر علمی تقریباً هم‌سطح و جوان بوده‌ایم. شکست هم داشته‌ایم اما ناشی از عدم توانایی کار گروهی نبوده بلکه به خاطر ضعف مدیریت پروژه (مثلاً برنامه‌ریزی خوش‌بینانه) بوده که البته خودش عامل بسیار مهمی است که من در آن ضعیف هستم.

1-ميزان تطابق هوش افراد با يكديگر : گروهي تشكيل دهيم كه افراد از نظر هوشي به هم نزديك باشند
2-حساسيتهاي اجتماعي و نوع نگرش و تربيت اجتماعي : بايد به اعتقادات اجتماعي و مذهبي ديگران احترام بگذاريم
3-شخصيت افراد : شخصيت افراد را محترم بدانيم
4-اعتماد متقابل افراد گروه به يكديگر : مهمترين شرط موفقيت گروه است در نبود اين عامل نتيجه كار شكست است .
5-تعهدات افراد گروه : افراد گروه بايد مسوليت پذير و نسبت به حسن انجام كار تعهد داشته باشند ازجمله تعهد اخلاقي
6-نحوه برخورد با كوتاهي و يا تقصيرات : جو حاكم در تيم نبايد به گونه اي باشد كه افراد از برخورد ديگران بترسند يا در صورت اشتباه و تقصير شديدا برخورد شود ، يعني نبايد از شيوه رضا خاني استفاده شود .

بحث جالبی هست و همه به این نتیجه رسیدن که این ضعف هست. و لازمه قبولش کنیم ولی نکته مهم اینه که درددی رو دوا نمیکنه تا وقتی که بفکر درمان نباشیم پس لازمه که بفکر درست کردنش باشیم و بنظرم قدم اول اینه که تعریف مشخص و واضحی ارایه دهیم و بسمت تشکلاتی رفتن برویم و اونو تعریف و اجرا کنیم و هدف رسیدن به نتیجه باشه نه دوباره بخواهیم قهرمان بشیم و نگاه فقط بسمت اون یا هر اسمی که روش میگزاریم باشه . در یک کلمه :هدف

ممنون از مطلب مفیدتون .
شخصا تجربه کارهای گروهی که تا به حال داشتم به جز یک مورد همگی پایانی جز شکست نداشته !
به نظر من در یک کار تیمی همونطور که فکر کنم یکی از دوستان اشاره کرد از هر چیز مهمتر وجود یک لیدر هست که همه اعضای تیم برنامه ریزی اون رو قبول داشته باشند و مطمئن باشند اگه روی برنامه جلو برن به اون هدفی که مد نظرشون هست می رسند . اما دید لیدر کاملا با دید یک عضو گروه باید فرق داشته باشه و دورنمای کار رو ببینه در صورتی که اعضا گروه باید روی حال متمرکز باشن و سعی کنن وظیفه ای که در حال حاضر بهشون محول شده رو به بهترین شکل ممکن انجام بدن.
حتی با وجود یک لیدر خوب ، دسته ای شدن گروه و ساخته شدن حزب و در مواردی هم مافیا 😀 باعث میشه که تمام گروه کارش مختل بشه ولو این که لیدر به بهترین شکل کار خودش رو انجام بده .
اصطلاح در خدمت تیم بودن دقیقا اینجا خودش رو نشون میده و به نظر من باید برای داشتن یک تیم خوب منفعت جمع رو به منافع شخصی اولویت بدیم.
ضمنا مثالی که تو مطلب آورده بودید واقعا زیبا بود : “در ورزشهای تیمی مثل فوتبال ناموفق هستیم و در ورزشهای انفرادی مثل کشتی موفق”

سلام
می خواستم از این مطلب و کامنتهایش در سمینار فرهنگ سازی کار تیمی که هفته آینده در سازمانمون برگزار می کنم، با قید منبع استفاده کنم. با اجازتون.

اگر مرا در برگزاری بهتر این سمینار راهنمایی کنید، سپاسگذارم.

تشکر از مطالب پربارتون

کار تیمی؟
چه جالب ؟
دوستان واسه هر کاری چه فردی چه گروهی که میخواد انجام بگیره فقط یه موضوع هست که میتونه 1000نفر 100 نفر 50 20 10 2 و 1 نفر رو کنار هم قرار بده همدل همگام هممسیر کنه و اونم اینه که اون هدف یا خواسته تبدیل به نیاز بشود .تا وقتی اهداف ما به شکل خواسته باشه 4 تا برادر و خواهرم نمیتونند کار تیمی درستی انجام بدن تو یک خونه تو یک روز چه برسه به تیمهای کاری .مثال میزنم در یک آپارتمان 10 طبقه 20 واحدی که ممکن خیلی ها همدیگرو نبینند یا حتی با هم درگیر باشن و یا برعکس واسه تاسیسات ساختمان مشکل ایجاد میشه که از عهده مدیر ساختمانم کاری بر نمیاد اینجا چون نیاز به برطرف کردن هرچه سریعتر مشکل هسات افراد هر کمکی و ایده ای و عملی که از دستشون بر میاد انجام میدن تا مشکل حل شه چون نیاز به آب و غذا دارن که مختل شده بود اینجا دیگه مدیریت هم دلی همیویی تیم ورکینگ همه چی خلاصه مییشه تو نیاز به آب واسه کل اهالی ساختمان حالا مثال 2 همین ساختمان مدیر اعلام میکونه میخوایم سیستم شوتینگ زباله بزاریم با این مبلغ هزینه (خواسته)اول کسانی که ضعیفترند میگن آقا ما با دست میبریم هوایی میخوریم ووو………
شاید یه دسته راضی شوند یه دسته ناراضی .نهایت انکه چون نیاز اولیه و بارز نیست انجان نمیگیره در نتیجه هر وقت شما بتونین اهدافتون رو در حد نیاز تعریف کنید واسه اعضا بهش می رسین.ممنون که خوندین