بحث و گفتگو:‌ انتظار شما از دانشگاه چیست؟

این برای شروع بحث است 🙂

چرا من اعتقاد دارم که دانشگاه وقت هدر دادن است!؟
خوب دانشگاه که محل تولید علم است و من هم به چشم‌های باز و به عنوان اولین انتخاب شیمی رو انتخاب کردم و به خاطر رتبه خوبم، همان اولین انتخاب قبول شدم. اما این دستگیرم شد که تو دانشگاه‌های ما علم تولید نمی‌شه، بلگه گاهی به ندرت علم هم تولید می‌کنند.
می‌دونید معولا الزامات انتخاب موضوع پاپان نامه‌های دانشگاه چیه؟ اینکه در مسیر هدف کاری استاد راهنماتون باشه! اینکه موضوع مورد علاقه شما باشد، کاربردی باشد، جدید باشد و … مهم نیست، مهم این است که در مسیر حرکت استاد راهنما باشد. در ضمن گزینه دومی وجود ندارد!
راستی، اینکه کار دانشگاه محل تولید علم است و لاغیر نمی‌دونم ریشه در چه دارد. اما کل بزرگان دانشگاهی کشور صحبت از این می‌کنند که دانشگاه باید محل تولید علم کاربردی و متخصص و اینکه در کشورهای پیشرفته(اینجور که من از دوستان(شاهدان عینی) شنیدم) سعی می‌کنند کنار تولید علم کمی هم متخصص هم تربیت کنند که وقتی از دانشگاه تشریف آوردند بیرون تازه شرکت مجبور نباشند سری دوم آموزش رو برای این دوستان برگزار کنند، حتما اشتباه است و …
درست است که در دانشگاه باید سیستم عامل و C++ رو تدریس کنند و هیچ بحثی توش نیست، اما این چه مهندس نرم‌افزاری تو قرن 21 که مفهوم کلاس و پلی‌مورفیسم نمی‌فهمه! این چه مهندس صنایعی که از مدیریت پروژه فقط MSP رو فهمیده و نه ذینفع می‌دونه چیه، نه تسطیح منابع. این چه مهندس منابع طبیعی که فرق درخت بلوط رو با درخت آزاد تو زمستون تشخیص نمی‌ده، این چه فارغ‌التحصیل‌هایی هستند که هنوز نمی‌تونند یک رزومه مناسب بنویسند، یک نامه رسمی، و ..
دانشگاه مسئول نیست؟ اگر شما می‌گویید نیست، حتما نیست!
برای من و امثال من که الان داریم کاری رو انجام می‌دیم که توش کم و بیش متخصصیم، بدون اینکه ساعتی برای اینکار دانشگاه رفته باشیم و بعد خودمون رو با افرادی که چهار سال برای همین کار درس خوندن مقایسه می‌کنیم، ناچاریم اعتراف کنیم دانشگاه برای ما که نون نداره و نداشته، شاید برای دیگران آبی داشته داشته!
…

سلام
بحث بجا و خوبی هست.
چند مورد رو آقای مهرانی و دوستان فرمودند ،
1- آقای مهرانی : موضوع کلی انتظار ما از دانشگاه. برداشت کلی این است که وقتی شخصی از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شود، مهارت انجام کاری را باید داشته باشد یا نه؟ البته که این موضوع به نوع دانشگاه هم وابسته است. مثلا این‌که شخص فارغ‌التحصیل دانشگاه علمی کاربردی باشد یا دانشگاه آزاد و سراسری.
2- نظر ساری گلین در مورد مشخص نبودن هدف از تحصیل در دانشگاه و تفاوت دانشگاه و آموزشگاه بود و عدم بروز رسانی سرفصل های آموزشی نسبت به نیاز آن در صنعت و بازار
3- رامین بحث پرورش نیروی پژوهشگر و تولید علم رو محصول دانشگاه میدونه
4- ریحانه عدم پیروی از علوم منسوخ غربی مطرح کرده و بحث تولید کارآفرین و متخصص رو پیش کشیده.
برداشت من از شنیده ها و مطالب اکثریت هدف از ورود به دانشگاه رو برای کسب تخصص و پرورش مهارتهای فردی و ارائه نظریات فرد در قالب های استاندارد که توانایی تبدیل به یک نظریه علمی یا فن کاربردی مورد قبول مجامع علمی و صنعتی باشه ، میدونند.
اما نوع دانشگاه ، تفاوت دانشگاه هایی که ما در ایران داریم با دانشگاه های معتبر جهانی و مطالب و سرفصل هایی که در ایران تدریس میشه و فارغ التحصیل این دانشگاه ها دارای مهارت لازمه هستند یا خیر؟
اینکه نوع دانشگاه ، کیفیت فضا و امکانات آموزش ، مدرس در آموزش فرد و افزایش توانمندی های اون موثر هست ، شکی نیست.
اما فضای دانشگاه های ما بدلیل دولتی بودن تحت تاثیر فضای حاکمیتی هستند و اکثرا منفعلانه عمل میکنند و کاملا شرطی سازی شده اند . ارائه امکانات یا تغییر سرفصل ،بروزسازی منابع و … همگی تابع بخشنامه هستند و دانشجو باید تسلیم جبر فضای حاکم باشد و هرگونه فعالیت خارج از سرفصل از فیلتر قوانین میگذرد و اجازه بروز خلاقیت نمی یابد و دانشجو می بایست دلخوش به گذران دوره مربوطه و اخذ مدرک با نام متخصص باشد بی توجه به این که آیا همه آنان که مانند او این مدرک را اخذ میکنند همانقدر توانایی تحلیل ، پژوهش ، ارائه راهکار در حوزه تحصیلی یا کاری را دارند یا خیر؟
آموزشگاه ها در این مورد بصورت ناپیوسته عمل میکنند و صرفا به ارائه تک مهارت یا تک درس می پردازند که بازهم به مانند دانشگاه ها هرچه از پایتخت به سمت مراکز استان ها و شهرستان ها دور شویم ، کیفیت نیز همانقدر دور میشود.
اما نیروی پژوهشگر یا کارآفرین چگونه در این محیط ها استعداد یابی میشه ، جهت دهی میشه و حمایت میشه ؟
دانشگاهی به نام کارآفرینی در تهران چندی هست تاسیس شده ( از چند و چون این محیط بی اطلاعم و قضاوت نمیکنم) به عنوان یه حرکت رو به جلو بسیار ارزشمند هست ، اما مباحث اصلی و کارگاه هایی که در این محل برگزار میشه رو بایست افراد ی که تجربه کرده اند بیان کنند.
چندی قبل در مطلبی که آقای مهرانی نوشته بودند نظرم بر ایجاد سازمانی مانند فنی و حرفه ای ولی با رویکردی کاربردی تر و به مانند موسسات کارآفرینی بود( آموزش حرفه یا مهارت + تعامل با صنعت و بازار کار + حمایت از نیروی آموزش دیده ) .
پژوهشگاه یا پارک های علم و فناوری شاید همون بستری باشه که با ایده آل من نزدیک باشه ولی چون بازهم دولتی هست و تابع بخشنامه ،الکن و منفعل باقی مونده و در حد ارائه چند تحقیق نظری پیش میره.
هفته پیش در برنامه طلوع شبکه 4 سیما یکی از مسئولین امر مطلبی رو مطرح کرد مبنی بر اینکه دولت از پژوهش حمایتش رو کم و یا قطع میکنه و لازمه بخش خصوصی در این زمینه سرمایه گذاری کنه ، چرا که بطور مثال از 100 طرح ( patent ) اگر 2 یا 3 طرح به مرحله اجرا برسه هزینه مابقی رو پوشش میده. این نظر البته یک طرفه هست چرا که دانشجو با این محیط ارتباط خیلی کمی داره و برنامه های این مراکز برای پرورش مهارتها در راستای اهداف آموزشی دانشگاه ها یا مراکز صنعتی مشخص نیست و البته همینطور ارتباط اساتید دانشگاه و کارشناسان صنعتی نیز خیلی کم هست .

من فکر می کنم این بحث باعث شد که شخصا در آینده به دنبال کسب آگاهی بیشتر و دقیق تری در خصوص اهدافی که برای دانشگاه ها و رشته های مختلف (بخصوص رشته های مهندسی) در ایران و سایر کشورها تعیین شده بروم.

اما اینجا قصد دارم به نکاتی که دریافته ام اشاره کنم:

اینکه ما بطور کلی (روی کلمه کلی باید خیلی دقت کنیم چون با این کلمه یک قاعده برای کلیه مسائل ایجاد می کنیم) از دانشگاه انتظار چه نوع عملکرد و فارغ التحصیلانی را داشته باشیم(که امیر در کامنت مطلب قبلی مطرح کردند و مورد سوال قرار دادند) کمی در دنیای امروز جای بحث دارد.

درک من از دانشگاه این است که محلی برای تولید علم است و افراد (شامل دانشجویان و اساتید) تا زمانی که در دانشگاه به تحصیل علم می پردازند در واقع نقش یک پژوهشگر را ایفا می کنند و دانشگاه افراد را به این سمت هدایت می کند. (که این امر در نهایت به پیشرفت علوم و فن آوری کمک می کند.)

و این مسئله ای است که محیط دانشگاه بر آن تاکید دارد، دانشگاه سعی بر ایجاد روحیه پژوهشگری در افراد دارد که در محیط صنعت کمتر به این مسئله بر می خوریم. ( به علت بالا بودن هزینه های تحقیق و توسعه و کمبود زمان. بیشتر افراد در محیط های اجرایی و عده کمتری در واحد های تحقیق و توسعه به فعالیت می پردازند)

همچنین افراد بر حسب رشته تحصیلی خود (نظیر رشته مهندسی کامپیوتر) با کار بر روی مسائل دنیای واقعی، امکان حل مسائل به شیوه علمی و منطقی و نیز استفاده از دانسته های تثوری خود را در عمل بدست می آورند. که این امر به اشخاصی که قصد ورود به دنیای صنعت را دارند این امکان را می دهد تا دانش علمی خورد را به راه حل های کاربردی، علمی و قابل اجرا تبدیل کنند.(کار مهندسی انجام دهند) که اینکار با متخصص بودن نیز متفاوت است.

اما همانطور که در مطلب قبلی عنوان شد “آموزش در دانشگاه‌های ما چون در بسیاری از موارد، هدف مشخص از نظر شغلی رو دنبال نمی‌کنه باعث می‌شه که آموزش بیش از نیاز شخص بهش ارائه بشه و این شخص رو نابود می‌کنه.” (این مطلب در مورد دانشگاه جامع علمی کاربردی عنوان شده):
با توجه به اساس نامه دانشگاه علمی کاربردی و هدفی که این دانشگاه در سایت رسمی خود عنوان کرده (http://www.uast.ac.ir/DocLib6/asasname.aspx) می توان مشاهده کرد که این دانشگاه، جایی است که قرار است علاوه بر جنبه های علمی به افزایش مهارت و تخصص!!! افراد نیز پرداخته شود و در واقع جنبه های مهارتی و تخصصی بیشتر مورد تاکید قرار بگیرد، اما جالب اینجاست که حداقل در رشته مهندسی کامپیوتر سرفصل هایی مشابه سایر دانشگاهها ارائه می شود و بر جنبه تولید علم (با توجه به دروس ارائه شده و همچنین شیوه کاری اساتید و دانشگاه) تاکید بیشتری می شود.

@ramin_rp
با سلام به دوست عزیز اقای رامین
مخالف صحبتتون هستم!به ولله که دانشگاه اصلا محرک نبوده!این همه درس عمومی که ما میگذرونیم مثل اخلاق،اندیشه…کجا محرک هست؟درس های اختصاصی هم با این وضع درس دادن اساتید هم محرک که نیست بلکه زجر اور هم هست!توی کل سالهایی که من درس خوندم اونم توی یه دانشگاه معروف فقط یک استاد محرک بود اون هم مسئولان وقتی متوجه شدن که کاربردی تدریس می کنند تعداد کلاسهاش رو کم کردن طوری که دانشجو برای اینکه با این استاد کلاس داشته باشن چندین ترم مجبورن که صبر کنند تا شاید این درس رو به این استاد بدن!
در اخر هم ما نگفتیم که دانشگاه های ایران بیان بشن مثل دانشگاه های امریکایی که همش متخصص بار بیارن ما گفتیم دانشگاه هامون لااقل دانشجو رو یک خورده متخصص بار بیاره!تا این دانشجو بره خودش بشینه و بیشتر مطالعه کنه!به ولله که توقع بزرگ و زیادی نیست.

@سعید
با نظر شما موافقم!حالا شما توی رشته ی کامپیوتر این رو مطرح کردید من توی رشته ی علوم انسانی میگم!وجود فقط 6تا کامپیوتر برای این همه دانشجوی لیسانس!بعدی ها رو هم دیگه نمیگم!

@ابراهیم
اقای مهرانی شما موافق این دسته بندی هستید که دوستمون عنوان کردن؟

با سلام به اقای مهرانی
و تشکر که نظرات رو به دقت خوندید و حالا این پست رو اینجا گذاشتید!!

من میتونم کلی تر بگم امیر مهرانی عزیز؟؟؟
من کاملا با سیستم آموزشی مشکل دارم
این همه درس میخونیم بعد واسه زبان یاد گرفتن باید بریم کلاس آزاد( درس انلسی تو دوران راهنمایی و دبیرستان چه کارایی داره من نمیدونم ؟؟)
میخوای بری دانشگاه باید بری سر وقت کلاس کنکور (حالا این مدرسه داره چی کار میکنه نمیدونم)
وقتی هم که رسیدیم دانشگاه دیدیم هر چیزی تو دانشگاه هست الا اون چیزیکه باید باشه
من دانشجو ام اما اگر شرایط جامغه و محیط خانواده اجازه میداد هرگز دانشگاه نمیرفتم

بخاطر اشتباه های تایپی از همه عذر میخوام

سلام
خوشحالم که آقای مهرانی این پست را اختصاص به موضوع دانشگاه و انتظارات از دانشگاه داده‌اند.
—————-
همه نظرات را خواندم. دوستان از زوایای مختلف به این مسئله پرداخته بودند. دوستمان آقا رامین که مثل من بیشتر دنبال تعریف کارکرد دانشگاه بوده است تا آقای عرب عامری که از متخصص نبودن افراد در محیط کار و نداشتن جزئی‌ترین تخصص‌ها گلایه داشتند.
به نظر من میشه به این بحث از چند زاویه نگاه کرد:
نگاه اول: دانشگاه به عنوان محیط تولید علم و پژوهشگر و البته آماده‌کردن افراد برای مختصص شدن.
نگاه دوم: دانشگاه به عنوان محیط تربیت متخصص برای انجام وظیفه در محیط کاری جامعه
نگاه سوم: دانشگاه‌ها در ایران سردرگم هستند و سودی برای دانشجویان ندارند و البته امکانات لازم را ندارند و…
چیزی که در جامعه به وفور میشه مشاهده کرد اینه که انتظار افراد از دانشگاه با آنچه در دانشگاه می‌گذرد ۱۸۰ درجه تفاوت دارد. در جامعه و در خانواده دانشگاه به عنوان محلی برای گرفتن مدرک که منجر به بالا رفتن وجهه اجتماعی، بالا رفتن سطح درآمد فرد مطرح است. برای همین دلیل خیلی از خانواده‌ها علاقه‌ای به انتخاب رشته هنر توسط فرزنداشان ندارند. از طرفی دانش‌آموزان ما در مدارس آنقدر برای شکستن شاخ غول کنکور تلاش می‌کنند که نمی‌دانند این همه تلاش برای چیست؟ یعنی میرند دانشگاه برای چی؟ که چی بشه؟ برای همین وقتی وارد دانشگاه می‌شوند افرادی که در دبیرستان دانش‌آموزان موفقی بودند یکهو بی‌انگیزه می‌شوند و سطح درسی آنها نزول می‌کند.
اگر دانشگاه‌ها در ایران امکانات لازم را ندارند.اگر اساتید به‌جای حضور در دانشگاه، دنبال کارهای اقتصادی و گرداندن شرکت‌های خود هستند و به دانش‌جویان خود در دانشگاه اصلا وقتی اختصاص نمی‌دهند. اگر دانشگاه‌ها به جای توجه به فراهم آوردن محیطی علم‌گرا دنبال تفتیش روابط افراد با یکدیگر، نحوه پوشش افراد و… هستند. همه این اگرها باعث می‌شوند که دانشگاه کارکرد خود را نداشته باشد.
اما صبر کنید. گفتم کارکرد دانشگاه. اما کارکرد دانشگاه چیست؟ چیزی که به ذهن من میرسد این است که دانشگاه دو کارکردی که در نگاه اول و دوم مطرح کرد را باید داشته باشد. یعنی باید دید دانشگاه در هر دوره تحصیلی باید دنبال چه چیزی باشد. یعنی در دوره لیسانس دانشگاه دنبال آموختن موارد کلی و پایه در مورد رشته تحصیلی به دانشجو است که به او کمک کند تا در مسیر بعدی دانش‌آموخته که یکی از موارد ورود به بازار کار و یا ادامه تحصیل است کمک کند.
دانشگاه سعی می‌کند با آموختن موارد پایه و کلی به کسانی که میخواهند بعد از دانش‌آموخته‌گی وارد بازار کار شوند زمینه را برای متخصص شدن او فراهم کند. نه اینکه او را متخصص بار بیاورد.
به کسانی که هم می‌خواهند ادامه تحصیل دهند باید با همان موارد کلی و پایه کمک کند تا در فیلد خاصی ریز شده و در آن فیلد خاص اطلاعات خود را کاملتر کرده و در دوره کارشناسی ارشد او را تا لبه علم در آن حوزه برساند و در دوره دکتری به دانشجو کمک می‌کند لبه علم را یک ذره تکان دهد و به جلو ببرد.
البته دوستان خرده نگیرند که در ایران علم نیست و اصلا تولید علم کجا بود و …. چرا که محیط جامعه و محیط دانشگاه ما متغیرهای زیادی دارد و شاید باز کردن آنها اینجا مناسب نباشد.

@ساری گلین

با سلام

این هایی که شما گفتید مدینه فاضله هستش!!!(صحبتی که شما کردید امریکا به بالاست نه توی ایران،لااقل توی رشته علوم انسانی).بعدم ما اینجا جمع نشدیم که از اهداف اولیه دانشگاه ها بگیم که قرار بوده محل تولید علم باشه!من با زیر ساخت ها و مشکلات و متغیرات کاری ندارم اما میشه از همین لیسانس شروع کرد میشه دانشجوها رو یه خورده متخصص بار اورد!(بازهم تاکید می کنم یک خورده متخصص)

تخصص کیلویی چند. اصلا دانشگاه های ما به این توجه نمی کنن. نه استاد براش مهمه این که می گه رو دانشجو بفهمه نه دانشجو واسش مهمه. البته بگذریم از چار تا کسی که تو هر کلاس استثنا از آب در میان. دانشگاهی که کتابخونه و تمام بخش های اداری ساعت8 باز میشه و تا ساعت 9 کاری نمی کنه و ساعت 3 بعد از ظهر میبنده و استادش اول ترم دو هفته و آخر ترم دو هفته تعطیل می کنه و دانشجوش هم واسه تعطیلات ضعف می کنه، سایتش پر از ویروس و بدون هر گونه امکاناتی! آزمایشگاه ها همیشه بدون بودجه! طرح های تحقیقاتی هم اگه پول داری انجام بده! واقعا جایی واسه تخصص داره؟ تخصص مال دانشگاهیه که کتابخونه 24 ساعته داره، کادر خدمتگذار داره،
دانشگاه در ایران فقط دید می ده.اونم نه دید تخصصی. دید اجتماعی. چون بچه ها وارد جامعه نمیشن تا برن دانشگاه. معموله مدرسه به خونه نزدیکه و هیچ فعالیتی هم غیر از درس مدرسه انجام نمیدن.
البته با وضعی که داره می ره جلو دیگه دید هم نمیده. چون مثل یه مدرسه مختلط شده. هیچ کار اضافه ای انجام نمیشه. حتی رفتار ها هم بزرگانه تر نشده. کار و استفاده از تخصص و پرورش متخصص برای بخش های مختلف که اصلا کشکه.
واقعا از دانشگاه انتظاری نیست. سیستم باید با بمب بترکه از اول ساخته بشه.

ریحانه :
@roho
من مخالفم باز!
نظر شخصی شما اشتباهه به نظر من ! اما…لازم نیست ما از پایه شروع کنیم و بریم بالا…از همین اینجا(دانشگاه)شروع کنیم!بقیه پیشکش…
بعدم نمیشه که ما تا یه بحث میذاریم و توش کم میاریم بگیم این از پایه غلطه!پس رهاش کنیم!از همین جا شروع کنیم!

ریحانه :
@ساری گلین
<pمن با زیر ساخت ها و مشکلات و متغیرات کاری ندارم اما میشه از همین لیسانس شروع کرد میشه دانشجوها رو یه خورده متخصص بار اورد!(بازهم تاکید می کنم یک خورده متخصص)

سلام
ریحانه بهتره بجای حمله به فرد و گفتن نظرت کاملا غلط هست فقط نظر رو نقد کنی.
در مورد پرداختن به دانشگاه و رها کردن زیرساخت ( دبیرستان)،
وقتی بطور مثال یک دانشجو تو درس زبان عمومی دبیرستان ضعیف بوده و الان تو دانشگاه زبان عمومی رو نمی تونه پاس کنه تکلیفش با زبان تخصصی چی هست؟
یا باید استاد بهش نمره بده یا حذف و مشروط
در مورد دانشگاه کارآفرینی هم گفتم اطلاعات در مورد عملکرد و خروجی اون ندارم.
MBA رشته بسیار کارآمد و مهمی هست ، ولی منظورم نوع برخورد با اون در ایران بود که بیشتر آموزشگاه ها یا مراکز دیگه از دید تجاری با اون برخورد میکنن ( مثال : هزینه ای که اعلام کردین ) بدون پشتیبانی از طرح و بسترسازی برای کارآفرینی دانشجو ( در ایران در حد تشویق و شعار خوب عمل میشه ولی پشتیبانی عملی ؟؟؟؟ )

نظر ساری گلین رو تایید میکنم ،
به سمیه هم حق میدم،نظرش درسته.
اساسا دانشجو های ما پژوهشگر بار نمیان و بیشتر دنبال پاس کردن درس با حداکثر نمره هستند، تا یاد گرفتن کاربردی مطلب. چرا که در زمان دانشجویی به دید کارشناس شدن در اون مبحث نگاه نمیکنند.
اساتید هم خودشون رو با لفظ ( درس طبق سرفصل آموزشی مصوب ) راحت میکنند و اگر دانشجو دنبال مطلب جدید یا روش های کاربردی باشه ، آدرس آموزشگاهشون رو میدن.

دانشجو نگاهش به دانشگاه و انتظارش ، آموختن مهارتها و علوم تخصصی و استفاده از امکانات ( اینترنت ، کارگاه ،آزمایشگاه،کتابخانه) مجهز هست ، اما وقتی در هر یک از دانشگاه ها( حتی بهترین ) وارد میشود همه چیز رنگ سراب بخود میگیرد و با جمله محدود در ارائه امکانات هستیم یا طبق بخشنامه ، مایوس میشه.
تو سیستم جاری حتی نحوه تحقیق و پژوهش، معرفی منابع، جمع بندی،نحوه ارائه،ابزارهای ارائه – نه آموزش داده میشه و نه اهمیت داره. موضوعی که دانشجو بعد از فارغ التحصیل شدن به عنوان یک کارشناس می بایست حتما در اون مهارت داشته باشه.

@roho
حمله نبود مطمئنا!نگفتم کاملا غلط(گفتم به نطر من اشتباهه)مشکل زبان تخصصی نبود!دانشجوها بخونن زبان رو!اگه هم قوی هستن بازم بخونن !100%اموزشگاه ها فعالیت تجاری دارن!(در راه رضای خدا که کار انجام نمیدن!مثال:هزینه ای که من گفتم!)به همین دلیله که میگم دانشگاه های ما که هزینه ای از دانشجو نمیگیرن موظف هستند که دانشجو رو متخصص باربیارن وگرنه که من دانشجو ندارم که بدم برم این جور کلاسها،یا اگه هم داشته باشم دیگه لزوم رفتن به دانشگاه رو نمیفهمم!(شاید به خاطر یه مشت نظریه منسوخ شده و بدون کاربرد یه سری بزنم)!
یک بار دیگه به عنوان این پست نگاه کنیم!(بحث نقد همدیگه نیست.)

به نظر من دانشگاهها باید از پایه شروع کنن و طوری درسها پشت سر هم باشن که هر کدوم پیش نیاز دیگری باشه و تا وقتی واقعا یه درس رو یاد نگرفته باشی ،نتونی پاسش کنی. به عبارت دیگه پله پله جلو بری و محکم

بنظرم جمع بندی نظرات رو هم بدیم ریحانه زحمتشو بکشه D:

امیدوارم دیر به این جمع نپیوسته باشم
من بیشتر مطالبی که دوستان گفتند را خواندم اما برایم جای تعجب است که چرا همه ی به انتهای بیماری و مرگ مریض فکر میکنند نه نقطه ی شروع بیماری و پیشگیری و درمان آن . آنچه نظام آموزش عالی امروز مارا دچار مشکل کرده است ریشه در یک اتفاق چندبار تکرار شده دارد و آن تغییرات زیاد و چندباره در نظام آموزشی آموزش و پرورش ماست . متاسفانه هرکس سکان این نظام را دست گرفت تمام کارهای قبلی را کوبید و ادعای بازسازی مجدد آنرا مطرح نمود . کدام زمین کشاورزی است که هفته به هفته آنرا زیر و رو کنید و در آخر محصول خوب برداشت کنید ؟ مشکل آموزش عالی از دبستان و مدرسه و دبیرستان شروع می شود . از تغییر نظام سنجش ابتدایی مریض شده است . آیا در کشورهای دنیا کشوری شبیه ما وجود دارد که هر وزیر آموزش و پرورش آن یکبار ان نظام را زیر و رو کرده باشد ؟ ریشه مریضی دانشگاههای ما در عملکرد آنها نیست بلکه در گسترش مریضی آنهاست که سرآغاز آنرا عرض کردم

@سعید
با سلام به دوستمون اقای سعید حرفهاتون رو قبول دارم اما اینجا این سوال مطرح میشه که اگه بخواییم این زیر ساخت هارو درست کنیم از ما که می گذره هیچ،فکر نکنم به بچه های ما هم برسه،به نظرتون خوب نیست که از همین الان برای دانشگاه ها شروع کنیم که یک خورده متخصص باربیاریم این دانشجوها رو از طرفی هم به این زیر ساخت ها بپردازیم؟؟؟

@رضا

@سعید

@ریحانه

سلام
از صحبت هاتون نتیجه میگیرم که ساختار فعلی رو ناقص ، بیمار و فاقد کارآیی لازم و ارائه خروجی لازم ( کارشناس کارآفرین و متخصص ) میدونید.
قبلا در مطلبی در همین سایت به این موضوع اشاره کردم ، در کنفرانس TED بیل گیتس در بخش دوم سخنرانیش در مورد آموزش صحیح به کودکان به عنوان سکانداران آینده جامعه اشاره میکنه و از مدارسی به نام KIPP نام میبره که معلمان همواره سنجش میشوند برای بهترین بازدهی و معیار برای سنجش معلمان سابقه یا مدرک دانشگاهی نیست و معلمان همواره در حال رسیدگی به وضعیت دانش آموزان هستند تا همه در حد عالی بازده داشته باشند.
موضوعی که در جامعه هنوز اهمیت خودش رو نتونسته اثبات کنه و بیشتر اسیر تصمیم گیری های مقطعی و سلیقه ای مدیران و سیاست مداران میشه.

بطور مثال چند نوع مدرسه داریم ، چند نوع دانشگاه ؟ تفاوت لازم هست اما آیا خروجی همه اینها در حد استاندارد هستند ؟ فارغ از آمارهای جعلی و تبلیغی که بعضا به جای 100% تا 200 % هم نشانگر پیشرفت غیر واقعی این مراکز هستند.

می بایست به این نکته اشاره کنم همانند بسیاری از زیرساخت ها و نهاد ها در عرصه آموزش هنوز با گذشت سالیان و آزمایش نظام های آموزشی مختلف به یک قانون و اساس واحد و قابل ارتقا در طول بکارگیری آن نرسیدیم و همیشه باید در مسئله ای غرق شده باشیم و بعد به دنبال راه حل های مقطعی و سریع بگردیم تا رد مسئولیت کرده باشیم و از آرامش و موفقیت سخن بگوییم و مردم رو امیدوار به آینده نامشخص و بدون برنامه کنیم.

@roho
موافقم که خروجی ناکارامد و ناقص و بیمار هست و 100 البته موافقم که باید یه برنامه ریزی بلند مدت کرد اما این برنامه ریزی بلند مدت خودش زمان زیادی رو میبره!تا که این زیرساخت ها عوض شه همه چی استاندارد شه همه چی عالی بشه!اما این وسط امثال ما که توی این برنامه بلند مدت نیستیم و می خواییم وارد بازار کار بشیم چی میشه؟به نظر من میشه یه برنامه ریزی بلند مدت رو داشته باشیم در کنارش به داد دانشجو های الان هم برسیم!(یعنی هم برنامه ی بلند مدت میریزیم که زیر ساخت ها رو درست کنیم + همم دانشجوهای الان رو متخصص بار میاریم.)